BIGtruck Reportage
Zo leeft Esteban in Spanje
Onze medewerker Zowy Voeten maakte een rit mee met chauffeur Esteban Adán Dominguez door het noorden van Spanje. Hij fotografeerde het leven van deze jonge Spaanse chauffeur in de dagelijkse praktijk.
Het is acht uur ‘s avonds en ik kom aan op een industriegebied, net buiten Hostalric, een kleine gemeente in de provincie Girona, in het noordoosten van Spanje. Uren gaan voorbij en Esteban weigert in de vrachtwagen te stappen. Met lichte schaamte vertelt hij dat hij 15 kg is aangekomen sinds hij begon te werken als vrachtwagenchauffeur. Geen tijd gehad voor een wandeling of wat ook tijdens zijn pauze. Het is intussen tien voor elf en met de straatlantaarns als verlichting, besluit Esteban in de cabine te stappen en zich voor te bereiden om wat te rusten. De telefoon blijkt zijn enige afleiding te zijn. Dus met YouTube, Netflix of Instagram besteedt hij zijn laatste minuten voordat hij uiteindelijk in slaap valt tot 8 uur 's morgens.
De volgende ochtend bereidt Esteban zijn ontbijt zonder bevestiging te hebben gehad over wat zijn volgende bestemming zal zijn. Hij is 30 jaar en in deze sector wordt hij beschouwd als een van de jongeren, aangezien 72% van de werknemers 50-plussers zijn. We passeren andere, oudere vrachtwagenchauffeurs, die met hun gerimpelde gezichten er ouder uitzien dan hun werkelijke leeftijd. Dit is precies waar Esteban bang voor is: Een baan waar hij hartstochtelijk aan begon, maar die toch elk jaar meer psychische druk op hem uitoefent.
Hij drinkt zijn koffie en rookt een sigaret, voordat hij deze keer in de vrachtwagen stapt om richting Vic te reizen en ongeveer 25 ton koper moet laden. Zijn aankomst rond 11 uur wordt bij de receptie gemeld en nu wordt het wachten, tot de lading beschikbaar is. Etenstijd nadert. In een handdoek, zo wordt de vrachtwagen niet besmeurd met etensresten bereidt Esteban zijn boterham. Ondanks de vooroordelen die velen hebben over dit beroep, probeert Esteban alles netjes en schoon te houden.
Wel of niet blijven staan
Ondertussen zijn er al meer dan 4 uur voorbij, gedemoraliseerd door de onzekerheid en wetende dat over anderhalf uur het bedrijf sluit, beseft Esteban dat hij toch nog een nacht zal moeten doorbrengen vóór de reis vervolgd kan worden. Hij bespreekt de situatie met een andere vrachtwagenchauffeur, een man van een jaar of vijftig, maar die er minstens tien jaar ouder uitziet. En op het laatste moment bevestigt het bedrijf dat Esteban kan beginnen met laden en vertrekken naar Ourense, in het noordwesten van Spanje. Een route van 24 uur hebben we voor de boeg. Esteban´s metgezellen hebben niet hetzelfde geluk en uiteindelijk moeten zij op de parkeerplaats blijven slapen, waar alleen een geprefabriceerde cabine staat met frisdranken en een koffiezetapparaat.
Bij het verlaten van het industrieterrein, richting Zaragoza, reageer ik op de beveiliging die te zien is: zeer hoge muren, metalen hekken en camera´s rond de fabriek. Esteban legt me uit dat de fabriek veel veiligheid nodig heeft omdat deze in koper handelt, en het moment waarop de chauffeurs het meest kwetsbaar zijn, is wanneer het koper tussen twee punten wordt vervoerd. In de transportwereld is koper één van de belangrijkste materialen en zeker nu met de crisis. “Ben je ooit beroofd?”, vraag ik nieuwsgierig. “Gelukkig niet, de meeste veteranen van mijn bedrijf hebben me verteld hoe er gehandeld wordt om te kunnen stelen". Terwijl je in de vrachtwagen slaapt, wordt er slaapgas in de cabine gespoten zodat je er niets van merkt en de dief de aanhanger kan legen. Of zelfs, jammer genoeg werd er een paar weken geleden in Frankrijk een chauffeur vermoord in het bijzijn van zijn reisgenoot, zijn vrouw.”
Het is half acht en we doorkruisen Spanje van oost naar west. Onderweg zien we de dorre woestijnachtige streek, typisch voor de regio van Zaragoza als je het gebied niet kent. Je zou het kunnen verwarren met de typische woestijnen van de oude westernfilms, maar af en toe komen we de stier van Osborne tegen die ons er laat aan herinneren dat we nog steeds in Spanje zijn.
Om kwart over negen zijn we verplicht te stoppen en maken we van de gelegenheid gebruik, om te dineren. Het restaurant deze avond is Gallur Area Service Station 232. Door de Covid-19 staat er maar één stoel en ligt er maar één bestekset per tafel. Het enige geluid in de stille zaal was de televisie die in het midden van de kamer het sportnieuws meedeelt. De zonsondergang is al niet meer te zien en met het neonlicht en de straatverlichting maakt Esteban zijn veiligheidsgordel vast, om nog een uur of twee te rijden. De weg is helemaal donker, de nacht is gevallen en Esteban moet voorzichtiger zijn, daarom probeert hij normaal gesproken ‘s nachts niet te rijden. ‘s Avonds en ‘s nachts is de zichtbaarheid veel minder en de weg eentonig. We rijden voorbij majestueuze wijngaarden en - bodegas die vanaf de snelweg te zien zijn. Dit bevestigt dat we één der belangrijkste wijnstreken van Spanje, La Rioja, doorkruisen. Twaalf uur ‘s nachts, we stoppen om te slapen op de parkeerplaats aan de rand van het stadje Hormilla, pal naast een wijnkelder. We zijn niet alleen, er zijn andere vrachtwagens die dicht bij elkaar geparkeerd staan. Dit is de manier waarop ze zich samen verdedigen, dicht bij elkaar parkeren, tegen mogelijke vroege ochtend overvalpogingen van ladingen of zelfs van je dieselolie. Praktijken die geregeld gebeuren, vooral aan de rand van de steden. Ze halen de doppen van de tank af om met slangen zoveel mogelijk diesel op te zuigen en over te hevelen.
Vrienden
Het is 18.30 uur en het weekend begint voor Esteban. We rijden door Ourense om naar het café te gaan waar hij afgesproken heeft met een paar vrienden. Zijn vrienden zijn tussen de 23 en 30 jaar oud. De gesprekken die gevoerd worden gaan natuurlijk over meisjes, ervaringen, verhalen toen ze uitgingen. Ze halen herinneringen op uit het verleden, of over de beroemde burgemeester van Ourense, naast andere typische thema´s van die tijd. Het wordt donker, en in plaats van rustig thuis te blijven, heeft Esteban met andere vrienden afgesproken om ‘s avonds samen te eten. Hij woont buiten het centrum van Ourense, vlakbij een industriegebied. In totaal komen er twee vrienden met hun vriendin. In het restaurant van het tankstation in het industriegebied hebben ze het diner besteld en terwijl ze wachten op zijn vriendin Oriana, proberen ze de motor van Esteban te repareren, zijn favoriete hobby. Zo wordt het weekend van Esteban samengevat, lunch en diner met zijn vrienden en partner. Hij verliest geen minuut om te rusten. De anderhalve dag dat hij in Ourense is, profiteert hij op alle mogelijke manieren van zijn vrije tijd. Zowel tijd doorbrengen met de motor in de bergen, als bij zijn partner te zijn, zijn van het grootste belang voor de jonge Esteban. Hoewel hij de hele week weg van huis is door zijn werk, is het voor Oriana niet gemakkelijk en ze vindt het nog steeds moeilijk zoveel alleen te zijn. Gelukkig maken ze zoveel mogelijk tijd samen door. Het weekend wordt op een nogal hectisch tempo geleefd dat totaal tegenovergesteld en anders is dan de rest van de week. Tijdens zijn werkweek heeft Esteban een zittend leven en brengt hij zijn dagen alleen in de vrachtwagen door. Esteban is vermoeid door zijn job maar gaat nog niet naar huis. Hij wil feesten, plezier maken, rusten en zich zo ontspannen. “Het leven gaat voort, weet je, het is nu dat ik leef, ik moet er nu van genieten want ik word ook steeds ouder.” Woorden die Esteban mij melancholiek opbiecht als hij op maandag weer aan het werk moet.