BIGtruck Ladytrucker
Suzanne gaat voor het familiegevoel
Suzanne is nu een jaar of 5 actief als chauffeur, ze heeft bij verschillende bedrijven gewerkt en heeft nu sinds een half jaar haar plek gevonden bij Peter van Setten Transport, gevestigd in het midden van het land. We rijden het zogeheten “rondje Amsterdam” met haar mee. Ze rijdt voornamelijk in de avond en nacht, dus we starten om half drie in de middag.
Op de vrachtwagen, dat wou ze, en dat deed ze. Zo haalde ze haar groot rijbewijs toen ze 20 was, met een beetje financiële hulp van haar ouders. Ze solliciteerde bij het eerste bedrijf toen ze haar theorie-examens achter de rug had, en liep ze een half jaar mee met laden en lossen tot ze de praktijk-examens ook op zak had. Snel daarna ging ze de auto op, met hangend vlees reed ze rond in het Ruhrgebied, en af en toe een ritje wat verder. Om wat voor reden dan ook werd haar contract niet verlengd en ging ze de zoektocht aan naar haar plekje in het chauffeursvak. Het rondje Amsterdam van Suzanne is er eentje met veel adressen waarbij diverse regio’s in ons land worden aangedaan. We rijden aan het begin van de middag met een van de weinige Renault’s van Van Setten, en de enige T-High, met een kastentrailer naar Tiel, dan naar Apeldoorn, vervolgens naar Ter Aar in het Groene Hart, dan Nederhorst den Berg, Amsterdam Zuidoost en tot slot Eindhoven, waar we trailers wisselen. Dan heeft het middernachtelijk uur inmiddels wel geslagen. Vanuit Ederveen, waar Van Setten gevestigd is, rijden we via de rondweg West door Veenendaal en niet via de N233. “Dat vind ik zo’n gevaarlijke weg. Ik rij liever hier, dat is veiliger. Die dubbele rotondes zijn te smal voor vrachtverkeer.” We laden vlot in Tiel en zetten koers naar Apeldoorn. Suzanne hervat haar verhaal.
Verliefd op een MAN
De zoektocht naar haar plekje in het chauffeursvak ging moeizaam. Nationaal, internationaal, zo werkte ze een tijdje bij Müller Fresh Food Logistics in Holten. Hier kreeg ze een MAN TGX, waar ze veel geld en vrije tijd in stopte. “Dat was echt mijn auto, sindsdien ben ik verkocht aan het merk, en de nieuwste TGX is het helemaal.” De MAN van zeven jaar oud ging er steeds beter uitzien en ze mocht hem wel eens mee naar huis nemen om hem helemaal te poetsen in het weekend. Ondanks dat ze bij Muller erg goed zijn voor hun personeel, en ze het werk leuk vond, is ze uiteindelijk toch weggegaan bij Müller. “Ik kwam erachter dat ik toch het liefste een bedrijf zoek waar de chauffeurs hun bedrijf beschouwen als familie, zoals ik dat hier ook ervaar met Peter en de collega’s hier. Daarvoor vind ik Müller toch een maatje te groot.” Dus moest ze de MAN achter laten. “Peter vindt MAN maar niks en dat is jammer. Het nieuwe model ziet er schitterend uit, zeker in de Individual-uitvoering. Van de nieuwe trucks die onlangs zijn uitgekomen, zoals de Iveco S-Way, de Actros met mirrorcam en de nieuwe DAF, vind ik de MAN de mooiste.”
50 tinten grijs
Het interieur van de Renault beviel Suzanne in het begin helemaal niet, “Een standaard Renault is van buiten en binnen net 50 tinten grijs.” Maar gelukkig heeft Peter geen saaie auto’s en verwent hij zijn personeel met standaard mooie opties. Zo zijn bijna alle auto’s voorzien van sideskirts, metallic gespoten wielen, lichtbak en verstralers. Suzanne heeft de Renault inmiddels voorzien van rode interieurverlichting en een set uiteraard, grijze, gordijnen.
Het voordeel van het regelmatig rijden van hetzelfde rondje, is dat medewerkers haar goed kennen en haar assisteren om de rit lekker vlot door te laten gaan. Zo rijden we licht voor op schematijd richting Ter Aar. Ze zegt dat dit een bijzonder adres is. We rijden over smalle binnenwegen langs kanalen en komen uiteindelijk op een splitsing waar ze gauw weer vanaf moet, om achterwaarts een groot terrein op te kunnen draaien. Daar moet ze twee keer haaks om, vlak langs een gebouw om in een losput tot stilstand te komen. Suzanne doet dit duidelijk niet voor het eerst. Het woord virtuoos is hier op zijn plaats. Het gaat steeds om kleine hoeveelheden lading, de Renault heeft een makkelijke baantje zo bij Van Setten. Suzanne denkt dat chauffeurs die houden van hun werk, in toenemende mate kiezen kleinere bedrijven, zoals Van Setten. “Daar is de collegialiteit bijna verworden tot een familieband. Je staat voor elkaar klaar en je gaat eens met z’n alleen een feestje bouwen. Dat kan niet met hele grote groepen.”
Binnenweggetje
Om naar Nederhorst den Berg te komen, heeft Suzanne Heersink onlangs een nieuwe binnenweg ontdekt. “Je mag daar rijden, maar het is een slechte weg, met een paar gemene, korte drempels.” Ze heeft geen woord teveel gezegd. Op een gegeven moment maken truck en trailer behoorlijk slagzij, maar we blijven op de weg. Het verschil met de N201, waar we op uitkomen, is groot. Het wordt donker en de rit wordt dan moeilijker. Ook de adressen. Ze moet nu regelmatig zelf met de pompwagen aan de slag, om een lading te groeperen voor het eindadres in Eindhoven. We laden nog bij in Amsterdam Zuid-Oost en in Lijnden, waarna we koers zetten naar het zuiden. Ze overweegt nog om te gaan tanken, maar ziet daar toch vanaf, het is nog niet nodig. “Heb ik ook eigenlijk een hekel aan.” Maar waarom? “Dan moet ik stil staan en daar hou ik niet van.” Wanneer we aankomen in Eindhoven is het na middernacht. Hier verwisselt Suzanne de volle trailer voor een lege en rijden we terug naar Ederveen waar ze de trailer in de rij parkeert en afkoppelt en haar Renault terugzet op zijn plek. Hoogste tijd om te gaan slapen!
