BIGTRUCK REPORTAGE
DUBBELBEMAND OP PAD? IRIS EN HAAR TROUWE BIJRIJDER JOEP
OP PAD MET IRIS PELLE, CHAUFFEUR BIJ K&Z TRANSPORT
Dubbelbemande vrachtwagens? Die zie je vooral op lange ritten of bij zware transporten. Maar voor Iris Pelle (24) uit Odoorn geldt dat niet. Zij rijdt haar routes met haar Scania voor een moving floor trailer, maar nooit alleen. Haar vaste bijrijder? Jack Russell Joep! Dit kleine, energieke hondje is haar trouwe metgezel en reist de hele week met haar mee. Vandaag mag ik met hen op pad.
Wanneer ik instap, maakt Joep meteen duidelijk dat hij niet vaak een extra passagier naast zich heeft. Hij stuitert enthousiast door de cabine terwijl Iris lachend toekijkt. Het is 09.00 uur en we staan op het industrieterrein Westpoort in Amsterdam. Iris heeft al een lading opgehaald in Purmerend en is klaar om de eerste vracht huisvuil te lossen bij een recyclingbedrijf. Tijd om op pad te gaan!
KILOMETER MILJONAIR
Met een draai aan de sleutel start Iris haar blauwe Scania R450. Deze vrachtwagen is geen jonkie meer, en heeft ruim 1,2 miljoen kilometer op de teller staan. Toch loopt hij als een zonnetje. Achter de Scania hangt een gloednieuwe Knapen K100 moving floor trailer, perfect passend bij het blauwe span. We rijden het terrein op en Iris legt uit hoe het lossen werkt. Bij aankomst begroet de portier Iris met een brede grijns. “Ah, jij bent het! Ik hoorde al dat er een chauffeur met een hondje was!” Hij tovert een paar hondenkoekjes uit zijn lade en Joep laat zich gewillig verwennen. “Vrouwelijke chauffeurs zie je steeds meer, maar in het moving floor werk zijn ze nog zeldzaam,” vertelt Iris terwijl ze de weegbrug oprijdt.
Via de 27MC-bak krijgt ze de instructie dat ze kan lossen in de hal. Voordat we de wagen naar binnen sturen, opent ze het dakzeil. Achterwaarts manoeuvreert ze vakkundig de trailer op zijn plek, waarna de lading huisvuil gecontroleerd naar buiten schuift. Vanwege de veiligheidsvoorschriften blijf ik in de cabine, maar het hele proces verloopt soepel.
ALTIJD ONDERWEG, ZELFS IN NEDERLAND
“We komen hier vandaag nog een paar keer,” zegt Iris als we weer vertrekken. “Eerst terug naar Purmerend om een nieuwe vracht huisvuil op te halen. Die brengen we weer hiernaartoe. Daarna staat er nog een rit naar Zoeterwoude-Rijndijk op de planning. Ook die lossen we in Amsterdam. Pas daarna laden we een vracht voor het noorden en kan ik naar huis.” Hoewel Iris alleen binnen Nederland rijdt, is ze vaak de hele week onderweg. De routes brengen haar kriskras door het land, en met name de Randstad is een vaste bestemming. Daarom vertrekt ze op maandag en komt ze pas vrijdag weer thuis.
ALLES NETJES HOUDEN
In Purmerend wachten we even tot de pauze voorbij is, waarna de kraanmachinist aan de slag gaat. Grote grijparmen scheppen het huisvuil in de trailer. Iris laat een speciaal zeil langs de zijkant zakken. “Dit voorkomt schade door vallend grofvuil en houdt de trailer een beetje schoon,” legt ze uit. “Het is vaak stoffig werk, dus alles wat helpt, is mooi meegenomen.”
VAN GROTE MACHINES NAAR HET TRANSPORT
Ondanks haar jonge leeftijd is Iris een ervaren vakvrouw. “Ik begon als shovel- en kraanmachinist toen ik 17 was,” vertelt ze. “Ik deed de opleiding Loonwerk en daarna de machinistenopleiding in Harderwijk. Grote machines hebben me altijd aangetrokken.” Toen ze haar groot rijbewijs kon halen bij haar werkgever, greep ze die kans met beide handen aan. “Alleen was er daarna ineens geen werk voor me op de truck. Zo rolde ik het transport in. Ik heb nog een tijd met zeecontainers gereden, maar dat was niks voor mij. Sinds januari 2025 werk ik bij K&Z Transport en dat bevalt prima.”
EEN LAATSTE VRACHT EN DAN WEEKEND!
Terug in Amsterdam herhaalt het losproces zich. Daarna volgt een rit naar Zoeterwoude Rijndijk, waar Joep opnieuw alle aandacht trekt. Hij weet precies bij wie hij koekjes kan scoren en steekt vrolijk zijn kop uit het raam tijdens het aanmelden. Als ook deze vracht is afgeleverd in Amsterdam, wacht de laatste klus: een vracht voor het noorden. Met de trailer vol rijdt Iris huiswaarts. Tijd voor weekend!
Tekst en fotografie: Jarno van den Noort