BIGTRUCK OPLEIDINGEN
OP WEG NAAR EEN GROOT RIJBEWIJS #6
DEEL 6: HAKKEN OVER DE SLOOT
Mijn hele leven ben ik al met vrachtwagens bezig. Ik teken vrachtwagens, ik praat te veel over vrachtwagens, en sinds een paar jaar schrijf ik over vrachtwagens. Nu is het zelfs mijn baan. Daarom werd het tijd om een groot manco recht te zetten: ik had namelijk nog geen groot rijbewijs. In het vorige deel deelde ik mijn uitdagingen met het rijden met een trailer. Tijd voor het zesde en laatste (!) deel.
Zoals ik de vorige keer al schreef, viel het achteruitrijden met een trailer me zwaar. Ik snapte de theorie: opstellen in een ‘banaantje’, langzaam achteruit en tegengesteld sturen. Maar in de praktijk bakte ik er weinig van, simpelweg door een gebrek aan ervaring. Het einde van de lessen kwam in zicht en de datum van het examen naderde. Ik heb er wat nachtjes van wakker gelegen.
EEN BEETJE HOOP
“Kopschot weg!” klinkt het wederom naast me. Instructeur Mustafa klinkt bijna gefrustreerd. Ik stuur te langzaam, te laat of veel te veel. Steeds weer kom ik niet lekker voor het dok te staan. Thuis heb ik alles uit de kast gehaald. Van Lego heb ik een simpele trekker met oplegger gebouwd, waarmee ik kan oefenen. Ik oefen met een spelletje op de spelcomputer. Naar de les nam ik een speelgoed-vrachtwagencombinatie mee. Met de Ford Ranger die ik even had voor een rijtest heb ik een dubbelassige aanhanger gehuurd, om een hele ochtend te oefenen met achteruit rijden.
Het is donderdag, de allerlaatste les. We zijn aangekomen bij een dok waar ik al vaker heb staan tobben. Raampje open, alarmlichten aan: daar gaan we weer. Wonderwel kom ik best goed uit. Met één keer ophalen sta ik recht voor het juiste dok. Mustafa is enigszins verbaasd. Ik ook. Op een andere locatie, waar het vrij krap is, krijg ik de DAF XG+ combinatie met enige moeite goed gepositioneerd. Als ik mezelf beter had opgesteld, was het makkelijker gegaan. Toch zit er vooruitgang in. “Zo had ik het graag al een paar weken geleden gedaan”, zeg ik tegen Mustafa. Desondanks heb ik een beetje hoop voor het examen.
HET IS ZOVER
Voordat het examen begint, mag ik nog even oefenen. In de Rotterdamse Waalhaven parkeer ik de lesauto in één keer kaarsrecht voor het dok. Ik kan het niet geloven. Mustafa is enthousiast. Hij begint te vertellen over een kandidaat bij wie het kwartje pas op het allerlaatste moment viel. Toch worden de zenuwen er niet minder van. Muzikanten en toneelspelers weten dat je voor een goed optreden juist een slechte generale repetitie moet hebben.
Terug op de rijschool maak ik kennis met de examinator. Hij heeft er duidelijk zin in. De theorievragen over gewichten en lengte gaan prima. Ook het aankoppelen van de trailer vormt geen enkel probleem. Gelukkig maar, want volgens de examinator ben je bij verkeerd aankoppelen meteen gezakt voor je rijexamen.
Kijk, zo moet het
ACHTERUIT ZO DIE GAAT
Vanaf de rijschool rijden we linea recta naar een bedrijf om achteruit aan te dokken. Het is hetzelfde bedrijf als eerder die ochtend. Ik ken de situatie dus. Met het hart in mijn keel stel ik de DAF op in een banaantje. Achteruit rijden gaat niet heel verkeerd, maar ik kom net naast het dok uit. Even optrekken en opnieuw proberen dus.
Ik weet niet hoe, maar daar gaat het mis. Ik rijd weer achteruit, maar ik kom wederom niet lekker uit. Nog een keer. En nog een keer. De zenuwen breken me uit en ik hoor mezelf hardop schreeuwen in de cabine. De examinator en mijn instructeur staan iets verderop te praten. Na wat voelt als een eeuwigheid sta ik uiteindelijk dan toch kaarsrecht voor het dok. Ik meet de afstand en maak de speciale verrichting af.
“Dat ging niet zo best”, zegt de examinator als hij instapt. Ik geef hem gelijk en vrees het ergste. “Je hebt nog een kans”, zegt hij. “Maar dan moet vanaf nu echt alles goed gaan.” Die boodschap neem ik ter harte. Er volgt een stuk over de snelweg, dat ik zonder problemen afleg. Ook een weg met een eindeloze rij rotondes leg ik af zonder over stoeprandjes te rijden. Als laatste rijden we over een drukke straat met veel haastige automobilisten, versmallingen en vele zebrapaden. Gelukkig zie ik een voetganger van verre aankomen en beheerst laat ik hem voor.
HET OORDEEL
Terug bij de rijschool steek ik de combinatie zonder al te veel moeite netjes achteruit het parkeervak in. “Laat het afkoppelen maar zitten”, zegt de examinator. De moed zinkt me in de schoenen. Ik ben gezakt, denk ik. “Dat zie ik als een slecht teken”, zei ik tegen de examinator. Hij verzekert me echter dat het niks zegt.
Met lood in mijn schoenen loop ik naar binnen. Ik heb er een hard hoofd in, maar Mustafa heeft hoop. Dan volgt het verlossende woord: ik ben geslaagd. Met de hakken over de sloot, dat wel. Toch heeft de examinator er vertrouwen in dat ik veilig met een vrachtwagen door het verkeer kan. Een enorme last valt van mijn schouders. Het is eindelijk gelukt! Na al die jaren van “eigenlijk zou ik toch eens…” heb ik nu mijn CE-rijbewijs. Hallo iedereen! Ik hoor er nu ook bij!
Maarten van der Westen