BIGTRUCK VINTAGE
LAATSTE REÜNIE ORIËNT CHAUFFEURS
Onlangs was er een reünie van Oriënt chauffeurs, of Midden-Oosten chauffeurs, het is maar net welke naam je er aan wilt geven. Deze laatste bijeenkomst werd georganiseerd door Peter Crommentuijn, Hugo van der Sluijs en Tijmen den Besten. De, bij uitstek geschikte, locatie werd beschikbaar gesteld door het museum van Den Hartogh in Rozenburg, waar Peter Winterswijk het verhaal van de mannen optekende.
UITSTERVENDE GROEP MIDDEN-OOSTEN CHAUFFEURS
De reünie werd met enige regelmaat al vanaf 2010 gehouden, destijds met ook Ger van Rens in de organisatie. Gedurende de Covid-periode kon het niet doorgaan en daarna is de reünie min of meer in het slob geraakt, mede veroorzaakt door een verschil van inzicht bij de organisatoren. Peter Crommentuijn, die ook een sterke hand had in de voorgaande edities, werd van diverse kanten benaderd om nog een keer zo’n bijeenkomst te regelen. Op de vraag, waarom het zo expliciet ‘de laatste’ reünie genoemd wordt, antwoordde Peter: “In het begin waren we nog met zo’n 350 chauffeurs, inmiddels zijn dat er nog maar rond de honderd. Met de wetenschap dat het Midden-Oosten vervoer startte rond 1965, inmiddels 60 jaar geleden tot 1985, dus ook al 40 jaar terug kun je niet anders dan de conclusie trekken dat er steeds minder overblijven. We moeten realistisch blijven.” Tijdens ‘de laatste reünie' kwamen 65 chauffeurs opdagen, waarvan 52 ex-Midden-Oosten Chauffeurs.
Ex-Rynart chauffeurs Cor van der Mierden (L) en Hans Thoen
Hans van der Reijd (L) in gesprek met Hugo van der Sluijs
Jos de Leeuw, die o.a. voor Weys Inter Europa reed
Vlnr: Leo de Leede, Jan Selie, Peter Wemmers en Hans den Hartogh
ZAND VERVOEREN NAAR DE WOESTIJN
Als de meeste gasten binnen zijn en voorzien zijn van een kop koffie en een riant stuk Limburgse vlaai, die Peter speciaal had laten maken voor vandaag, werd iedereen door hem welkom geheten en werd er een minuut stilte in acht genomen voor degenen, die er niet meer waren. Daarna zag je dat de mannen - en vrouwen - elkaar opzochten, en net als destijds bij de Londra Camping, de nieuwtjes uitwisselden. Waar vroeger de kwaaltjes van de auto’s en het aantal lekke banden besproken werden, was het nu over de eigen kwaaltjes, waarna al snel de verhalen van weleer kwamen. Over de ritten naar Baghdad met Terberg kippers, zonder slaapcabine of ander comfort, en dan terug met het vliegtuig. Of over het transporteren van pijpen voor Boskalis. “Wij reden altijd onder TIR, maar pijpen vervoer je op een platte trailer en die kan niet verzegeld worden. Dan werden er zegels op die pijpen gedaan, wat een gedoe.” Of de chauffeur, die boorzand naar Iran (toen nog Perzië) bracht. Dat is knap, merkte ik op, zand verkopen naar de woestijn. Het blijkt dat boorzand een ander soort zand is, dat daar niet voor komt. Weer wat geleerd, al kan ik er niet veel mee.
VANUIT ZUID-AFRIKA
Van de chauffeurs en ook veel eigen rijders, die aanwezig waren, kwam Hans van der Reijd uit Portugal en Frans Kiggen helemaal uit Zuid-Afrika voor deze bijeenkomst. Hoe bijzonder is dat? Frans Kiggen, die al op 18-jarige leeftijd naar Saudi-Arabië reed en dat gedaan heeft, tot die markt wegviel. Daarna stortte hij zich, als eigen rijder, op het Oostblok en hield het in 1994 voor gezien. “Ik zag te veel, dat mij niet beviel en vertrok naar Zuid-Afrika met mijn gezin met vijf kinderen. Dat had ik veel eerder moeten doen. Niet voor de rijkdom, want ook daar moet je werken voor je geld, maar voor een beter leven. Mijn kinderen zijn helemaal gelukkig daar en ik dus ook”, aldus Frans.
Peter Crommentuijn (L) en Frans Kiggen uit Zuid-Afrika
MINI-REÜNIE VAN RYNART
Midden-Oosten vervoer in Nederland wordt haast vanzelfsprekend geassocieerd met de naam Rynart. Rinus Rynart was dan ook een van de gasten. Voor hem was het een leuk weerzien met zijn oud-chauffeurs, zelf is hij inmiddels 80 jaar en de meeste van zijn chauffeurs zijn niet erg veel jonger. Van zijn ‘oude garde’ waren Cor van de Mierden, Arie Markus en zowel Thijs Fremerij als Hans Thoen aanwezig, die de roemruchte rit met de Fiat trucks naar Karachi maakte. Daarvan is op YouTube de film Rotta Karachi te bewonderen. Overigens komt de auto van Hans Thoen nooit in beeld, die reed namelijk met een Volvo F88.
CHARTER FAILLIET
Jos de Leeuw, tegenwoordig eigenrijder met een onlangs aangeschafte Scania 770S, heeft voor Weys Inter Europa uit Siebengewald gereden. “Ik reed voor een charter van Appels uit Waalwijk naar het Midden-Oosten, maar die charter ging failliet. Bij Appels was op dat moment geen plek voor mij, maar bij Weys wel, wisten ze daar te zeggen, die hadden een zieke en zaten te springen om een ervaren chauffeur. En daar heb ik met een Scania 141 motorwagen met aanhanger gereden, meestal naar Hongarije en Bulgarije. Later kreeg ik een Scania 142 trekker waarmee ik vaak naar Griekenland en het Midden-Oosten reed. Dat waren hoofdzakelijk ritten naar Teheran. Wat een mooie tijd was dat zeg.”
Peter Crommentuijn als veilingmeester
KUNSTVEILING
Mede-organisator Hugo van der Sluijs kan ook genoeg vertellen, maar omdat hij het ook druk had met gasten ontvangen, afstrepen wie er is, consumptie bonnen uitdelen etc., is de afspraak gemaakt om eens op de koffie te gaan bij hem om zo een gedetailleerder verhaal te kunnen noteren. Dat houdt u dus tegoed. Tussendoor heeft er een veiling plaatsgevonden van een, in 2011 door Max Hendriks Truck Kunst gemaakt schilderij ter gelegenheid van de 2012 reünie van de MOCN, zoals het toen heette, die plaatsvond bij Flex-in Uitzendbureau in Hazeldonk. Het doek werd door de chauffeur, die het in 2012 in handen kreeg, ter beschikking gesteld. Hij wilde dat het ‘in de familie’ zou blijven. De opbrengst gaat naar Kika. Het is Peter Crommentuijn, die als veilingmeester optreedt en uiteindelijk zelf het hoogste bod doet. Het had op geen betere plek terecht kunnen komen.
BROEDEIEREN
Een andere Midden-Oosten rijder is Jos Berk. Hij valt op, omdat hij aan een tafeltje zit en een grote foto van een FTF, met een koeltrailer er achter, bij zich heeft. Dat vraagt er natuurlijk om, om bij aan te schuiven. Het blijkt dat de FTF een soort afleidingsmanoeuvre is, Jos reed daar niet mee. Op de foto staan achter de FTF nog 2 Scania’s en met één daarvan, een 110 Super, reed Jos. “We hadden daar 3 vrachten met broedeieren in de koelers, bestemd voor Teheran. Mooi werk, ik deed dat van 1974 tot 1978, mijn laatste ritje was met een vracht Eru smeerkaas. Ik deed dat voor het bedrijf, waarvan de Scania was. Toen die failliet ging, ben ik bij Gotra doorgegaan in dat werk. Nu niet meer als charter maar als vaste chauffeur. Ook naar het Midden-Oosten, maar evengoed ook veel scheepsproviand rondbrengen, ik denk dat er geen havenplaats in Europa is, waar ik niet geweest ben,” aldus Jos.
Jos Berk met de foto’s van de FTF en de Scania
VERSNELLINGSBAK REPARATIE ONDERWEG
Jos vertelt verder: “Op mijn eerste rit naar Teheran met de Scania 110 Super, ging in Griekenland de versnellingsbak stuk. Nu had ik een poosje bij Beers, de Scania importeur, gewerkt en wist dat van dat type versnellingsbak de synchromesh ringen nogal eens klapten. Zo ook bij mij. Eenmaal in de werkplaats van een Scania dealer, trok ik mijn overall aan en begon te sleutelen. Ik vroeg om de juiste onderdelen en wat denk je, binnen een dag zat de bak er weer in en konden we verder. Die werkplaatschef wist niet wat die zag, een chauffeur, die dat zelf repareerde. Hij bood me zelfs een baan aan, maar daar heb ik voor bedankt. Het was wel een bijzondere ervaring. Na die Midden-Oosten tijd heb ik ook nog 6 jaar bij Straver Transport gewerkt, alweer met koelwagens. Vijf jaar als chauffeur en nog een jaar als planner. Daarna ben ik de halve wereld door gegaan en heb zelfs twee jaar in Moskou gewoond. Tegenwoordig doe ik het allemaal wat rustiger aan, met een compagnon hebben we een paar auto’s in het veilingvervoer, met af en toe een uitschieter naar Zweden. Ik durf te zeggen, dat ik een mooie tijd in het vervoer heb mogen meemaken, veel pionieren, vaak op mijn bek gegaan en nog vaker opgekrabbeld. Dat noemen ze de lessen van het leven, is het niet?”
IEDEREEN BEDANKT
Met zoveel verhalen, de maag inmiddels gevuld vanaf een professionele barbecue, is het inmiddels avond geworden en maken de eersten aanstalten om naar huis te gaan. Peter maakt van de gelegenheid gebruik om een ieder te bedanken voor zijn of haar komst, want zonder deelnemers is er immers geen reünie. Hij roept ook Hans den Hartogh en Leo de Leede naar voren om die te bedanken voor de huisvesting, Piet Wemmers van de catering en het charmante damesteam van de bediening, alsmede Jan Selie, chauffeur, zanger en verantwoordelijk voor het geluid. Allemaal worden zij onthaald op een prachtig boeket bloemen en bedankt voor hun inspanningen. Tot slot zingt Jan Selie, dit keer onder zijn artiestennaam John Selbie, nog een paar countrysongs en wordt er nog een rondje koffie geserveerd voor iedereen die huiswaarts keert. Voor de een is het om de hoek, voor de ander 12 uur vliegen. Om maar aan te geven, hoe het leeft. Wel kreeg Peter het verzoek, om over zijn hart te strijken en het nog een keer in de toekomst te organiseren. Hij zei, dat dit echt de laatste was.
Maar we weten allemaal, dat de laatste nog niet de allerlaatste hoeft te zijn. We kijken dus uit naar een mogelijk vervolg, de toekomst zal het leren.
Tekst en foto’s Peter Winterswijk en de persoonlijke archieven van betrokkenen