BIGTRUCK OPLEIDINGEN
OP WEG NAAR EEN GROOT RIJBEWIJS
DEEL 5: TOBBEN MET EEN TRAILER
Mijn hele leven ben ik al met vrachtwagens bezig. Ik teken vrachtwagens, ik praat teveel over vrachtwagens, en sinds een paar jaar schrijf ik over vrachtwagens. Nu is het zelfs mijn baan. Daarom werd het tijd om een groot manco recht te zetten: ik had namelijk nog geen groot rijbewijs. In het vorige deel meldde is trots dat ik mijn C-rijbewijs heb gehaald. Nu is het tijd voor de volgende stap, het C+E rijbewijs.
Nu ik mijn C-rijbewijs heb gehaald, is het tijd voor het grote werk. Uiteraard ga ik door voor mijn C+E. Wel een uitdaging, want ik heb geen ervaring met het rijden met een trailer. Aangezien geen enkele auto in mijn huishouden een trekhaak heeft, is zelfs het rijden met een simpel aanhangertje mij vreemd. Dat de rijlessen een stevige uitdaging gingen worden, dat stond vast. De werkelijkheid was echter nog erger.
CAMERA'S
Aan de combinatie ligt het niet. Bij Verkeersschool Wierks mag ik lessen op een fraaie DAF XG+. In zijn geel met blauwe jas en zijn lampjes op het dak ziet de combinatie er zeker fraai uit. Er was zelfs al een truckspotter die speciaal van zijn fiets af stapte om een foto te maken van de vrachtwagen. Niet slecht om tijdens je rijles al gespot te worden!
Met de XG+ profiteer ik ook van de maximaal toegestane lengte van een trekker-oplegger-combinatie. Ik ben zomaar 40 centimeter langer dan de gemiddelde vrachtwagen. Het spreekwoord ‘in het diepe gegooid worden’ is dan ook zeker van toepassing als je met bijna 17 meter en starre assen de woonwijken van Rhoon of Ridderkerk ingestuurd wordt.
CAMERA'S
De DAF XG+ waar ik op les, is uitgerust met camera’s in plaats van spiegels. Dat is even wennen, maar eerlijk gezegd kan ik er prima mee leven. Voor de rij-instructeur is het in ieder geval veel handiger: op de schermen ziet hij hetzelfde als ik. Er is geen noodzaak meer voor extra spiegels, zoals je bij andere lesauto’s ziet. Alleen is de DAF op beide hoeken voorzien van een dode-hoekcamera.
Camera’s in plaats van spiegels
KOEKEN
Het rijden met een trekker-oplegger is erg gaaf, maar wel moeilijk. Vooruit rijden gaat me redelijk af. Het nemen van bochten gaat bijna altijd goed. Gelukkig maar, want instructeur Mustafa eist voor elke geraakte stoeprand een koek. “Dat kost je weer een koek”, klinkt het dan, terwijl ik verongelijkt in mijn camera-schermen aanschouw hoe de trailerwielen over het stoeprandje gaan.
Bij complexe bochtjes wil ik me nog wel eens laten verrassen. Bij verkeersheuvels midden op straat wil ik bij de bijbehorende slinger in het wegdek van uiterst links naar uiterst rechts en dan weer terug. Heel veel sturen. “Was dat okay?” vraag ik aan Mustafa. “Ik weet het niet. Jij bent de chauffeur”, krijg ik steevast als antwoord. Ondertussen snap ik dat ik bij zulke kronkels in de weg ook rechts kan blijven, waardoor ik meestal nauwelijks hoef te sturen.
ZWAAN
De uitdagingen die we onderweg tegenkomen, komen dan ook vaak van buiten. Zoals BMW’s die je over de verkeerde voorsorteerstrook nog even snel inhalen en afsnijden. Hen niet gezien om achter een leswagen te blijven hangen. Gelukkig zijn de meeste weggebruikers sympathiek. Zeker chauffeurs geven alle ruimte. Ongetwijfeld herinneren zij zich nog hoe zij zich voelden toen ze het moesten leren.
Een bijzondere uitdaging kwam in de vorm van een grote witte zwaan, die op de weg zat bij een rotonde. Personenauto’s konden er gewoon langs. Ik daarentegen had zijn nieuwe rustplaats toch echt nodig, wilde ik de rotonde verlaten zonder dat het me een koek kostte. Mijn idee was dat deze zwaan wel onder de indruk zou zijn van dat ronkende gele ding dat hem tot centimeters naderde. Maar nee hoor. De zwaan bleef kleven waar hij zat.
Uiteindelijk kon ik niet anders dan stapvoets de rotonde verlaten. Ik vermoed dat ik de zwaan een klein duwtje met mijn bumper heb gegeven. Als de zwaan in kwestie dit leest: sorry, maar je moest echt aan de kant.
DRAMA
Vooruit rijden met een trailer mag dan wel redelijk gaan, achteruit rijden is een heel ander verhaal. Wat ben ik jaloers op al die chauffeurs die al in de luier mochten oefenen in de vrachtwagen van pa en die op hun tiende al trailers parkeerden op het erf. Die luxe had ik niet. Zodoende moet ik nu proberen zonder enige ervaring die trailer achteruit neer te zetten.
Ik kan je zeggen, zonder enige schaamte: het is een drama. Ik stuur te veel, ik stuur te langzaam, ik stuur de verkeerde kant op. En ondertussen gaat die trailer overal heen, behalve daar waar ik hem wil hebben. Als ik hem al voor een dok krijg, is het één of twee deuren naast degene waar ik moest zijn. Mochten er binnenkort video’s op Youtube verschijnen van een gast in een BIGtruck-jas die zijn gele combinatie voor geen mogelijkheid achteruit krijgt: dat ben ik, jongens en meisjes. Het is verschrikkelijk.
Vanwege de enorme wachttijden bij het CBR staat mijn examendatum al lang vast. Ik weet dus precies hoeveel lessen ik nog heb. Ondertussen ben ik over de helft. Hoewel er verbetering zit in het manoeuvreren met een trailer, heb ik nog een lange weg te gaan wil ik ooit mijn examen halen. Instructeur Mustafa heeft er vertrouwen in: volgens hem heeft hij kandidaten gehad die er nog minder van bakten. Ik kan het me bijna niet voorstellen. Maar we gaan door! Het gaat me lukken, let maar op.
Maarten van der Westen