BIGTRUCK OPLEIDINGEN
OP WEG NAAR EEN GROOT RIJBEWIJS
DEEL 2: DE HANDEN VOL EN HET BAKJE LEEG
Mijn hele leven ben ik al met vrachtwagens bezig. Ik teken vrachtwagens, ik praat teveel over vrachtwagens, en sinds een paar jaar schrijf ik over vrachtwagens. Sinds kort is het zelfs mijn baan. Daarom werd het nu tijd om een groot manco recht te zetten: ik heb namelijk nog geen groot rijbewijs. Dat gaat nu veranderen. In deel 1 van deze serie slaagde ik voor mijn theorie-examen. Tijd voor het vervolg.
Na het behalen van het theorie-examen kon ik dan eindelijk een stukje rijden in een vrachtwagen. De knalgele Scania S450 van Rijschool Wierks stond te glimmen in de zon. Natuurlijk is een vrachtwagen sowieso al mooi, maar wat knappe kleurtjes en wat extra lampen op het dak maakt het een stuk leuker. Na een praatje met instructeur Ger en een controle-rondje om de Scania, was het tijd om achter het stuur te kruipen.
Nu was dit niet de eerste keer, maar toch vond ik het spannend. Vooral met Ger naast me, die keek wat ik allemaal wel en niet kon. Hoe het ging? Laten we zeggen: je kunt dan wel veel van vrachtwagens weten, maar er eentje besturen is andere koek. Het goede nieuws is dat ik niks heb geraakt. Ik kon de vrachtwagen op de weg houden. Alleen blijk ik afgelopen jaar een iets te sportieve rijstijl aangeleerd te hebben in mijn personenwagen. Dat vertaalt zich vooral in een verkeerde manier van sturen. De goede posities vinden voor mijn handen tijdens het sturen wordt dus een dingetje.
HET LEGE BAKJE
Een paar dagen later was het tijd voor nog zo’n verplicht nummer: de medische keuring. Nu kom ik nooit bij een dokter, dus ook dit vond ik erg spannend. Gelukkig kon ik voor de keuring ook naar Wierks: de dokter komt daar gewoon op locatie. Wel zo makkelijk! Vol goede moed stap ik dan ook binnen en meld ik mij bij de balie. Een blonde dame geeft me een formulier en een leeg bakje en verwijst me door naar het toilet. Daar mag ik het bakje gaan vullen.
Maar wacht even. Ik hoef helemaal niet? Op het toilet blijkt ook mijn jongeheer last van zenuwen te hebben. Schoorvoetend verlaat ik het toilet en loop ik naar de waterautomaat. Eén beker water. Twee bekers water. Maar even wat lezen. Nog een beker water. Vertwijfeld kijk ik naar het lege bakje voor me op tafel. “Is het al gelukt?” vraagt de dame ongeduldig achter de balie. De ene na de andere persoon wordt naar de dokter doorgestuurd. Nog maar een paar bekers water.
De eigenlijke tijd van mijn afspraak is al lang verstreken als ik uiteindelijk toch wat druppels van het gele goud in het bakje geperst krijg. Bijna trots meld ik me bij de balie: “Nou, het is gelukt hoor!” Meteen word ik doorgestuurd. In een kamertje zit een dokter, die in een razend tempo allerlei testjes uitvoert. Dankzij het bakjes-debacle zit ik nog meer in de zenuwen en is mijn bloeddruk te hoog. “Nu even stil zijn,” zegt de dokter streng bij een nieuwe meting. “Ontspan.” Het klinkt als een bevel.
Mijn bloeddruk blijft aan de hoge kant. Gelukkig krijg ik een paar dagen later toch een positief bericht van het CBR. Na de testjes wens ik de dokter beduusd een fijne dag toe. Ik kan echter nog niet meteen naar huis. Eerst naar het toilet, want ik moet me toch een partij pissen…
CODE 95
De examens voor code 95, module 2 en 3, waren al een even groot drama. De stof gaat over lading zekeren, rij- en rusttijden en aardig wat techniek. Het viel me tegen hoe theoretisch het is: je moet aardig wat uit je hoofd leren. Niet echt mijn sterkste punt. Vol gezonde spanning reed ik ‘s ochtends vroeg dan ook naar het CBR. Lekker vroeg, want dan kon ik de boeken nog even rustig doorbladeren. Op locatie in Schelluinen bij Gorinchem kijk ik nog eens op mijn blaadje en…
Zie ik dat ik in Rijswijk moet zijn. Wat een domme fout! Laagvliegend ben ik door de ochtendspits langs Rotterdam gesjeesd. Ik zag het al voor me als ik aangehouden werd. “Waar gaan wij zo snel naar toe?” “Uhm, ik moet naar het CBR, agent.” “Dat kun je wel zeggen, ja!” Gelukkig waren er geen zilverknoopjes te zien en twee minuten voor de starttijd racete ik het gebouw in. Met mijn hart bonzend in mijn keel begon ik aan de eerste vraag.
Gelukkig stond mijn stommiteit niet in de weg van een goed resultaat. Beide examens gehaald! Niets staat me meer in de weg om de weg op te gaan. In een leswagen dan, natuurlijk. Hopelijk gaat dat wat beter...
Maarten van der Westen