“Niet normaal, joh!” verzucht Sarina Graafland (43) terwijl haar knalrode MAN van De Haan Hoogendoorn Transport langzaam door de file beweegt. “Het is wel vaker druk, maar dit is wel heel extreem.” Dankzij de afsluiting van de Haringvlietbrug is Antwerpen zowat onbereikbaar. Sarina vindt het duidelijk niks. “Ik ben zó blij dat ik geen dagritten meer rijd!”
Net zoals haar collega-chauffeurs die ook voor Fruity Pack rijden, rijdt Sarina voornamelijk ‘s avonds en ‘s nachts. De werkdag begint meestal halverwege de middag, als in Rotterdam de lading gesneden fruit klaar staat. Vandaag staan drie rode MAN’s van De Haan Hoogendoorn gebroederlijk naast elkaar te laden. Helaas is onze lading nog niet helemaal klaar. We moeten nog even wachten. Elke minuut vertraging betekent echter meer verkeer op de A16.
Zeg nou zelf, zo'n rode MAN valt lekker op tussen de witte Scania's
LEKKER DOORRIJDEN
Door de afsluiting van de Haringvlietbrug is het elke dag druk op de A16. Ons eerste losadres is in Antwerpen, dus we hebben geen andere keuze dan aan te sluiten in de rij. Richting de Moerdijkbrug staan vier banen hopeloos vast. De ellende is echter nog niet voorbij: net na Breda staat een schoolbus met pech. Voor de groep kleuters in de berm is voor de zekerheid een rijbaan afgesloten. We zijn al drie uur onderweg als we eindelijk de grens passeren. Sarina zucht: “Soms rijden we in anderhalf uur naar Antwerpen.”
Elk nadeel heeft zijn voordeel echter, want de ring van Antwerpen is ondertussen geheel filevrij. Sarina kan weer lachen. “Dit is veel beter!” zegt ze. “Laat mij ‘s nachts maar lekker doorrijden. Ik wil niet ‘s ochtends in de file en dan ‘s avonds weer. Ik word zo moe van al die drukte.” Het rijden in de avond en nacht bevalt haar prima, ondanks dat ze midden in de nacht pas klaar is. “Mijn vriend is ook chauffeur. Als ik thuis kom, gaat hij weg,” lacht ze.
Laden en lossen hoort bij het vak, en je blijft er fit bij
RUIME ERVARING
Na een ritje dwars door Antwerpen arriveren we bij het eerste losadres op een anoniem industrieterrein. Sarina zet de combinatie routinematig tegen het dock. Ze komt regelmatig op dit adres. Met 25 jaar achter het stuur is ze geen onbekende in het vak, al blijft ze hier erg bescheiden onder. “Eigenlijk doe ik nog steeds net alsof. Daarom staat op mijn voorruit ‘fake it till you make it’. Ik vind dat een mooie uitspraak. Als vrouw achter het stuur word je toch anders behandeld. Ze kijken eerst of je het wel kan. Maar ik doe dit ondertussen al zo lang.”
Toch lag het hart van Sarina vroeger helemaal niet bij vrachtwagens. Vanaf haar tienerjaren is ze gek op paarden. Na de middelbare school deed ze een opleiding tot veehouder op de land- en tuinbouwschool. Het lot besliste anders. Toen op haar 18e haar paard ingeslapen moest worden, is ze gaan rijden, net zoals haar broer en haar vader. “Het is nooit mijn droom geweest,” lacht Sarina. “Maar kijk nu eens. Ik zou niet anders willen.”
PAARDEN
Reed ze vroeger rustig naar Frankrijk of Italië, tegenwoordig blijft ze in de buurt. Dat moet ook wel. Elke dag verzorgt Sarina haar twee paarden, bijnamen Lat en Flip. Hier heeft ze mooi tijd voor voordat ze in de vrachtwagen stapt. “Het is ideaal. Ik kan ‘s ochtends de paarden verzorgen, dan heb ik de rest van de dag geen stress meer.” In het weekend doet Sarina graag met haar paarden mee aan springwedstrijden.
Ondertussen stuurt Sarina de MAN over een hobbelige doorgaande weg richting Anderlecht. Terwijl ze haar vrachtwagen beheerst de sporen geeft, vertelt ze dat ze bezig is met een opleiding tot paardentherapeut. “Ik kan dan mensen adviseren over hun paard, bijvoorbeeld over voeding en huisvesting. De therapie kijkt naar het natuurlijk gedrag van paarden, zodat ze zich beter gaan voelen.” Na haar examen wil ze de paardentherapie naast haar chauffeurswerk gaan doen. “Niet full-time hoor. Ik zou het rijden te veel missen.”
SCHUIVEN
Sinds anderhalf jaar rijdt Sarina bij De Haan Hoogendoorn Transport uit Lekkerkerk. Naast het vervoeren van groenten en fruit voor Fruity Pack rijden de 8 vrachtwagens van dit bedrijf ook in het hout- en containervervoer. Sarina is opgegroeid in Lekkerkerk en kent de directeur, Alex Hoogendoorn, al lang. Ze heeft het prima naar haar zin. “Alex denkt echt aan de mensen. Als je bijvoorbeeld een zware week hebt gehad, dan gaat hij kijken of een andere chauffeur wat werk kan overnemen.”
Bij het tweede losadres hoopte Sarina wat verloren tijd in te halen. Maar helaas, de dokken staan vol en er staat nog een andere wagen te wachten. Er is weinig ruimte bij de dokken voor twee trekker-oplegger combinaties. De vriendelijke Belgische chauffeur die ook staat te wachten, wil ons voor laten gaan. Gelukkig is het niet nodig en kunnen we tegelijk lossen, nadat de rusttijd is vol gemaakt.
OPVALLEN
We zakken verder af naar het zuiden: nog twee adressen te gaan. De kilometers glijden onder de wielen van de MAN TGX door. De grote truck heeft geen enkele moeite met die paar pallets fruit in de trailer. “Die 510 pk hebben we helemaal niet nodig voor dit werk, maar het is wel lekker,” zegt Sarina. De MAN TGX in de Individual-uitvoering is pas twee maanden oud, met net 30.000 kilometer op de teller. Sarina is er zeer over te spreken.
Dat de knalrode lak en een paar extra lichtjes een groot verschil kan maken, blijkt bij het derde losadres in Courcelles. Het is ondertussen kwart over negen ‘s avonds als we het terrein van een groot logistiek bedrijf oprijden. We parkeren de MAN tussen een rij identieke, witte Scania’s in een absolute basisuitvoering. De rode vrachtwagen van Sarina springt eruit in het rijtje. “Ik ben geen poetser, maar een mooie auto maakt het wel leuker,” zegt ze trots.
ALLEEN IN BELGIË
Vanaf hier is het nog een klein stukje naar het laatste adres van vandaag, in Charleroi. Vanwege de vertraging die we hebben opgelopen, is het adres voor retourlading komen te vervallen. Sarina vertelt over de tekst die op de zijruiten staat: ‘giddy up go’. Natuurlijk gaat dat over paarden, maar er zit een diepere betekenis achter. “Dat zei mijn vader altijd. Hij is drie jaar geleden overleden. Dus die tekst was het eerste dat er op de auto moest komen.”
Om het laatste adres te bereiken, neemt Sarina een weggetje dat parallel onder een laag viaduct loopt. Het is een constructie zoals alleen Belgen dat kunnen bedenken. Sarina laat zich echter niet van de wijs brengen. Even later staat de wagen tegen het dock en worden ook de laatste pallets vitamientjes gelost. De klok wijst kwart over tien als we de terugrit aanvaarden.
In alle rust stuurt Sarina de MAN door de duisternis. Terug in Rotterdam wacht haar nog een tweede rit. Als ze klaar is, zal de zon alweer opkomen. Sarina wil het niet anders. “Rijden in het donker is heerlijk. In de nacht doe je veel meer,” legt ze uit. “Bij al die bedrijven kan ik gewoon naar binnen. Ik ben niet de persoon om uitgebreid met iedereen te ouwehoeren. Ik ga laden en lossen en dan ben ik weer weg. Ik vind het prima zo. Laat mij maar gewoon mijn ding doen.”
Sarina Graafland
