BIGtruck Reportage
DE STROPDAS EN DE AMERIKAAN VAN DEN HARTOGH
BIGtruck Reportage
DE STROPDAS EN DE AMERIKAAN VAN DEN HARTOGH
Amerikaanse vrachtwagens zien we niet vaak meer op onze wegen tegenwoordig. En al helemaal niet als werktruck. Dat maakt de Amerikaanse Volvo VNL van Den Hartogh Logistics extra bijzonder. Dit is geen truck die zijn dagen slijt in een verwarmde garage en alleen buiten komt voor promotie en shows. Hier wordt gewoon dagelijks mee gewerkt.
Den Hartogh Logistics wilde groots uitpakken voor het honderdjarig jubileum in 2020. Uit Amerika liet men een grote Amerikaanse Volvo VNL overkomen, de enige in zijn soort in Europa. Dankzij allerlei vertraging met de goedkeuring was de auto helaas nog niet helemaal klaar in het jubileumjaar, en waren er door corona weinig promotie-activiteiten. Nu is de Volvo met nummer 100 echter dagelijks onderweg. En dat valt nogal op.
Rees van der Woude (58) is de vaste chauffeur op de Volvo. “Ik ben er erg blij mee,” zegt hij met een glimlach, terwijl we vanuit standplaats Rozenburg op weg gaan naar Pernis om de trailer te gaan halen. “Eigenlijk was ik nummer drie op de lijst,” geeft de chauffeur toe. “Omdat de truck later klaar was dan gepland, vielen de twee eerste af en mocht ik ermee rijden.”
FOUT GEDAAN
Het is 7 uur in de ochtend als Rees op het Logistics Service Center van Den Hartogh in Pernis zijn vaste trailer aankoppelt. Deze is de dag ervoor door een collega geladen bij een groot chemiebedrijf in de Botlek. Vanwege de veiligheid laadt slechts een kleine groep chauffeurs op deze locatie: zij kennen het terrein en de veiligheidsprocedures door en door. “Deze trailer is eigenlijk mijn vaste trailer. Hij wordt zoveel mogelijk gepland dat hij achter mijn Volvo hangt,” vertelt Rees. Terwijl ik met een camera klaar sta, zegt hij: “Ga nog maar wat verder naar achteren. Deze auto heeft de draaicirkel van een Boeing 747.”
Rees ziet het als een groot compliment compliment dat hij met de Volvo VNL mag rijden. Hij herinnert zich nog goed hoe het begon. “Hans den Hartogh had me die dag al drie keer gebeld. Hij zei dat hij me moest spreken. Ik kneep hem wel een beetje. Ik dacht: ojee, wat heb ik fout gedaan? Toen vertelde Hans dat hij een Amerikaanse truck had gekocht en dat ik erop mocht rijden.”
ROTTERDAMS
Nu is Rees ook niet een doorsnee chauffeur. Zo draagt hij altijd een stropdas achter het stuur. “Dat doe ik al 20 jaar. Ik sta overal bekend als die met die stropdas.” Hij lacht. “En nu ook als die met die Amerikaanse Volvo.” Ooit was Rees assistent-bedrijfsleider van een supermarkt. Pas rond zijn 30e klom hij achter het stuur, toen hij in de haven ging werken. Sinds drie jaar werkt hij bij Den Hartogh Logistics.
Het bevalt hem uitstekend. “Den Hartogh is lekker Rotterdams, net als ik,” legt Rees uit. “Ze zeggen wat ze denken. Niemand loopt naast zijn schoenen en ze houden rekening met je. Er is geen bedrijf dat zo goed en sociaal is voor zijn chauffeurs.” Niet slecht voor een familiebedrijf met ondertussen zo’n 2000 werknemers. Er rijden zo’n 650 vrachtwagens in de bekende rode kleur.
TYPISCH AMERIKAANS
Via Antwerpen rijden we dieper België in. Met de 25 ton chemicaliën in de trailer heeft de Volvo geen moeite. De truck van bouwjaar 2020 heeft 500 pk onder zijn imposante motorkap. “Echt alles is Amerikaans aan dit ding,” verklaart Rees. “Het is wel een Volvo-motor, maar hij heeft aparte software. Voor de dealer een hele uitdaging.”
Ook de stroomvoorziening maakt het niet makkelijk: 12 volt, en een omvormer naar 110 volt. Rees moest zijn koffiezetapparaat in Amerika bestellen. De Amerikaanse radio kan alleen oneven FM-frequenties ontvangen. Rees maakt zich er niet druk om. “In het begin voelde hij stug op de achteras, en de automaat schakelde slecht. Toen dacht ik: o, waar ben ik aan begonnen? Maar ondertussen rijdt deze auto echt heerlijk. De bak schakelt net zo goed als in een FH. Dankzij de lange wielbasis is hij erg comfortabel. En hij is lekker rustig.”
SLAAPCABINE
“Het grootste nadeel is dat je de wielen niet ziet. Bij tolpoortjes en weegbruggen is het goed uitkijken,” aldus Rees. Om hem te helpen is er een camera op de grille gemonteerd. Typisch Amerikaans zijn de grote gele en rode knoppen op het dashboard voor de remmen. “En ik hoef ook niet de schotel te openen, daar heb ik een knop voor,” lacht Rees. “Dat hebben die Amerikanen allemaal.”
De enorme slaapcabine is natuurlijk ook een groot pluspunt. Naast een ruim bed biedt die plaats aan een kledingkast en een staande koelkast. De slaapcabine zit er niet voor de sier: Rees is normaal de hele week van huis. Grinnikend wijst Rees naar het dekbed. Daarop staat een afbeelding van zijn Volvo. “Grappig toch? Een vaderdag-cadeautje van mijn kinderen.”
PIEPSCHUIM
Bij Gent verlaten we de snelweg en gaan we verder over hobbelige doorgaande wegen. De grote Volvo VNL blijft ook hier niet onopgemerkt. “Met deze auto heb ik zo verschrikkelijk veel bekijks,” zegt Rees. “Het is zo leuk. Mensen die hun nek verdraaien. Kinderen die wijzen. Bij klanten ook: regelmatig loopt het hele kantoor uit.”
In Roeselare moeten we lossen bij een fabriek die piepschuim maakt. Rees komt hier graag. “Het is een fijne klant voor chauffeurs. Alles gaat makkelijk en ze zijn altijd vriendelijk.” Zowat elke chauffeur die langskomt, stopt om foto’s te maken. Aangezien Rees moet wachten tot de tank leeg is, heeft hij genoeg tijd voor een praatje. Pas na drie uur is de tank leeg en kunnen we de terugreis aanvaarden.
KOELKAST
Beheerst stuurt Rees over de slechte Belgische wegen. De Volvo VNL krijgt af en toe flinke klappen. Rees verbaast zich regelmatig over de vreemde capriolen van mede-weggebruikers. “Simpele ziel,” klinkt het dan. Soms doen chauffeurs de raarste dingen om de Volvo in te halen. Gelukkig houden de meeste chauffeurs het bij knipperen en een duim omhoog. Rees geniet van alle aandacht. “Ik ken die mensen helemaal niet,” glundert hij.
We rijden terug naar Rotterdam, waar de lege trailer gereinigd moet worden. Helaas halen we de Nederlandse grens niet zonder file. Bij Antwerpen staat het aardig vast. Rees laat zich echter niet opjagen. Hij zet de auto aan de kant voor een boterham en wat drinken. Terwijl hij de slaapcabine in loopt, zegt hij: “Dat is ook wel een nadeel van zo’n Amerikaan. De koelkast zit zo ver weg.”