Duitsers blijven toch een bijzonder volkje. Ze hebben net iets te veel met regeltjes, autoriteit en hiërarchie. Als er iets anders is dan normaal dan is iedereen gelijk van de leg. Dan komt de grote chef, want in Duitsland geldt nog steeds: ich chef, du nix!
DAGELIJKS VASTE KLANT
Dagelijks rijden we met een auto naar het Duitse Osnabrück om daar een trailer te wisselen. Een lege neerzetten en een volle mee terug. Dat gaat al jaar in jaar uit. En toch moet je je iedere keer weer aanmelden met een waslijst aan referentienummers. En je voelt het al aankomen: mijn laadnummer bleek niet juist.
Volgens Helga, geen idee hoe ze echt heet, kwam mijn nummer niet voor in haar systeem. Ik zei: “Ik denk dat ik een trailer moet omwisselen. Denk je ook niet?” Maar, “Deine planner anrufen,” was het enige wat ze zei.
WACHTEN OP CHEF
Het enige wat ik nog kon doen was bellen met de planner. Ik zette het lulijzer aan mijn oor en belde met het zenuwcentrum. Ik kreeg de planner aan de lijn en na wat getik op de computer kreeg ik een nieuw laadnummer.
Gewapend met mijn nieuwe nummer ging ik terug naar Helga. Na wat geklik op de computer rolde er een woud aan papier uit de printer. Die lijst werd grondig bestudeerd. Helga knikte hoofdschuddend en belde zuchtend haar chef. Een paar minuten later kwam de chef aangehobbeld. Nu werd de lijst door twee mensen nogmaals bestudeerd. Met een pen werden er notities gemaakt op de lijst. Ik kon alleen maar een beetje toekijken naar dit bijzondere tafereel.
TRAILER KOPPELEN
Nadat de chef instructies had gegeven aan Helga nam ze weer plaats achter de computer. Helga keek me aan en zei: “Du must umsatteln.” Ik moest dus mijn trailer gaan koppelen. Iets wat ik al had verwacht. Toch was er één dingetje anders. Er moest nog een aantal pallets worden geladen aan de andere zijde van de fabriek. Voor dit verhaal heb je in Duitsland dus blijkbaar twee mensen nodig. En uiteraard de toestemming van de chef zelf. Want in Duitsland gelden strikte hiërarchische regels en wordt er zonder toestemming van de chef niets gedaan. Iets waar wij Nederlanders iets anders tegenaan kijken.