BIGTRUCK REPORTAGE
OP WEG NAAR EEN GROOT RIJBEWIJS
Mijn hele leven ben ik al met vrachtwagens bezig. Ik teken vrachtwagens, ik praat teveel over vrachtwagens, en sinds een paar jaar schrijf ik over vrachtwagens. Sinds kort is dat zelfs mijn baan. Daarom werd het nu tijd om een groot manco recht te zetten: ik heb namelijk nog geen groot rijbewijs. Daar ga ik wat mee doen, en ik neem je mee met mijn ervaringen tijdens dat proces.
In al die jaren is het er nooit van gekomen. Mijn officiële baan was altijd op kantoor, en daar heb je geen groot rijbewijs voor nodig. In mijn vrije tijd deed ik van alles met vrachtwagens, maar tijd voor het halen van het C-rijbewijs heb ik nooit gemaakt. Tot ik laatst ontslag nam om van die vrachtwagens mijn werk te maken. Tja, toen moest ik wel. Aangezien ik regelmatig de felgekleurde leswagens van Wierks zag rondrijden, heb ik bij hen aangeklopt.
HOE HET NIET MOET
Als eerste moet je natuurlijk terug de schoolbanken in. Dat was even wennen: twee avonden per week weer terug in de klas. Ik ben nog uit de tijd van de krijtborden en de overheadprojectors, dus het was al een tijdje geleden. Nu staat al je lesstof in de cloud. Maar gelukkig staat er wel nog een docent voor de klas om alles uit te leggen.
In mijn geval is dat Jan Vermeulen. Als ouwe rot in het vak kent hij alle kneepjes en valkuilen. De lesstof wordt dan ook regelmatig aangevuld met smeuïge verhalen van Jan. Of het nu gaat om een leerling die achter het stuur onwel werd of iemand die tijdens zijn examen al gezakt was voor hij de poort uitreed, de verhalen volgen zich in hoog tempo op. Het maakt van de lessen een soort stamtafelgesprek, maar wat blijkt? Per ongeluk leer je er een hoop van.
Ook komen met regelmaat filmpjes van YouTube voorbij. Immers, daar staan genoeg klungelige chauffeurs. Perfect om te laten zien hoe het niet moet! Filmpjes over het verkeer of ladingzekering worden door Jan zorgvuldig geanalyseerd ter lering en vermaak.
Hoe leuk het ook is, toch valt deze theorieles tegen. Je denkt dat je veel over vrachtwagens weet, tot ze beginnen over common rail en LC-waardes. Ook al die verkeersregels: hoe zat het ook alweer met trams en zebrapaden? Er zijn ook nog eens heel wat verkeersborden bij gekomen sinds ik mijn autorijbewijs haalde. Dat valt dus zeker niet mee, dus in aanloop naar het theorie-examen heb ik wat zweetdruppeltjes gelaten.
HET EXAMEN
Uiteindelijk was het dan zover en reed ik op vrijdagochtend naar het CBR voor mijn theorie-examen. Ook hier bleek dat de tijd niet had stilgestaan. Als eerste moet je jezelf aanmelden met een code. Wacht even, een code? Waar, hoe? Daarna moet je verplicht al je spullen, zoals je telefoon, achterlaten in een kluisje. Dat mag je immers niet meenemen. Het slot van het kluisje was op zichzelf al een cursus waard, ik snapte er weinig van.
In de strijd tegen spieken en vals spelen is het afnemen van het examen ook totaal anders van wat ik me herinner. Uiteraard gaat alles via de computer met touchscreen, die tussen schotten is geplaatst. Het gaat niet meer als één groep: elke paar minuten druppelen er andere zenuwachtige mensen binnen voor hun examen. Wat niet veranderd is, is een streng kijkende meneer of mevrouw die iedereen in de gaten houdt. Gelukkig, toch nog iets bekends.
Ook de vragen zijn aangepast om het valsspelers zo moeilijk mogelijk te maken. De vragen zijn meerkeuze, maar soms moet je meerdere antwoorden selecteren. Hiermee kunnen ze je aardig in de war brengen. Zelfs als je de helft goed hebt, is de vraag toch fout. Het voelt bijna onrechtvaardig. Ook moet je soms een getal invullen. Want hoe ver mag lading ook alweer naar achteren uitsteken?
Zo ploeter je de volle 65 vragen door. Gelukkig krijg je er ruim de tijd voor. Met een beetje concentratie bleek de laatste vraag al vrij snel voorbij te komen. Dan blijkt een voordeel van het digitale tijdperk: direct na het indienen krijg je de einduitslag te zien. Dat scheelt een hoop nagelbijten. En wat blijkt? Ik heb het gehaald. Nu mag ik dan toch eindelijk die vrachtwagen in. Pas maar op!
Maarten van der Westen