BIGtruck Reportage
Een Iveco als ultieme uitdaging
“Ik doe dit ritje nu al vijf maanden,” moppert Ed van Mil (52), “Eigenlijk ben ik dit rondje wel een beetje zat nu.” Deze opmerking tekent een chauffeur die van uitdagingen houdt.
Ed is chauffeur bij TasTrans. Dit bedrijf uit Maasdijk, met 12 eigen wagens en één charter, rijdt voor verschillende opdrachtgevers. Voor Ed begint de dag zoals gebruikelijk bij Freight Line, waar hij zijn vaste trailer oppikt. Dit doet hij met een opvallende trekker: een spierwitte Iveco S-Way. Voor we vertrekken, wordt deze eerst nog even grondig gepoetst in de wasstraat. Ed weet nog goed wanneer hij het nieuwe model van Iveco voor het eerst zag. “Ik zag er foto’s van toen ik in Spanje stond,” vertelt Ed. “Ik vond het direct een mooie wagen.” Terug in Nederland bleek dat ook Ufuk Tas, de directeur van TasTrans, de nieuwe Iveco wel zag zitten. “Ik zei tegen de dealer dat ik de grootste motor en een voorloopas wilde. Bovendien moest alles wat gespoten kon worden, wit worden. En zeg nou zelf: dit is toch een mooie wagen? Alles zit erop en eraan.”
Frankrijk
Achter de Iveco hangt een trailer van Freight Line. Aan de ene kant staat de Big Ben afgebeeld, terwijl de Eiffeltoren de andere kant siert. “Vroeger reed ik voor Freight Line veel op Engeland, maar daar was ik wel klaar mee,” vertelt Ed in plat Haags. “Je bent altijd afhankelijk van de boot of de trein om terug te komen. Plus ze bedenken steeds meer regeltjes. Dat land verdrinkt in zijn eigen regels.” Een ritje naar Frankrijk dat Ed overnam van een collega beviel dat zo goed dat hij zijn Iveco nu dagelijks naar het zuiden stuurt. Eerst laadt hij bij drie adressen om vervolgens koers te zetten naar het land der Galliërs. Daar gaat de lading er bij twee adressen weer uit, om daarna nog verder door te reizen. ’s Avonds staat Ed over in het zuiden van Nederland om de dag erna de rit te herhalen.
Ooievaar
Op de zijkanten van de witte Iveco prijkt een fraaie ooievaar, en ook achter de voorruit is een ooievaar te ontwaren. “Die ooievaar is Storkie. Het is een beetje mijn handelsmerk geworden. Hij lijkt een beetje op mij: dik in de veren, hoge poten en een grote bek,” lacht Ed. De ooievaar is natuurlijk ook een verwijzing naar Den Haag, dat deze vogel in het stadswapen draagt. “Ik kom er niet vandaan, maar ik heb er wel veel rondgezworven,” aldus Ed, alsof zijn Haagse tongval dat nog niet had verraden. Het woord “Dede” op de wagen behoeft iets meer uitleg. “Dat is Turks voor ‘opa’,” legt Ed uit. “Ufuk Tas is Turks, dus heeft elke wagen van TasTrans een Turks woord op de cabine.” Ed koos voor het woord voor opa omdat hij gek is op zijn twee kleinzoons, Jaivey en Denvey. Zij kruipen graag achter het stuur bij ‘opa vrachtwagen’.
Champignons laden
Ondertussen zijn we in Ammerzoden aangekomen bij het eerste laadadres. Hier gaan enkele karren met champignons de trailer in. Iedereen kent Ed en er wordt volop gedold. Ed blijkt ook zo zijn trucjes te hebben om niet te hoeven wachten. “Meestal bel ik dat ik eraan kom, dan regel ik meteen een plaatsje aan het dok.” Ook heeft hij regelmatig winegums of andere dingen bij zich om het laden of lossen te bespoedigen. Het is maar een klein eindje rijden naar Deil, waar Ed wederom enkele karren met champignons de trailer in rijdt. Nieuwsgierig komt een andere chauffeur kijken naar de Iveco S-Way. “Je ziet ze wel rijden, maar ik heb hem nog nooit van binnen gezien,” zegt hij terwijl hij even rondkijkt. Ed ziet het tevreden aan.
Mix van het beste
Ed geeft toe: “Natuurlijk krijg ik veel opmerkingen. Mensen verklaren me voor gek. De stroom grappen is eindeloos.” De chauffeur laat zich echter niet van de wijs brengen: hij is heel blij met zijn niet alledaagse auto. “Deze auto is een mix van de drie beste merken. De knopjes zijn net zoals in een DAF. Het dashboard lijkt op dat van Scania. De versnellingsbak is even goed als die van Volvo. Dat is toch perfect?” Even later arriveren we in Geldermalsen, het laatste laadadres. De lading staat hier nog niet klaar, maar Ed krijgt het snel geregeld. “Als we hier te laat vertrekken, krijgen we een sneeuwbaleffect,” legt Ed uit. “Dan gaan ze in Frankrijk eerst andere wagens lossen waardoor ik steeds meer vertraging oploop.” Gelukkig staat de lading snel in de trailer en koersen we redelijk op tijd naar de grens. Met slechts een halfvolle trailer en een gewicht van 9 ton lijken de 570 pk van de Iveco S-Way wat overdreven. Ed houdt er echter van om zijn Italiaanse paardjes regelmatig los te laten. “Ik heb echt een hekel aan treintje rijden,” vertelt hij terwijl hij weer een rits vrachtwagens inhaalt.
Niet typisch
“Het mooiste aan deze Iveco is dat hij anders is,” vertelt Ed. “Het lijkt wel of je er tegenwoordig niet meer bij hoort zonder Scania V8, als je geen ‘barre gaander’ bent. Wat is dat eigenlijk, een barre gaander? Nee hoor, ik ben geen typische chauffeur.” Ed lacht: “Ik heb niet eens klompen, ik rijd gewoon met mijn schoenen aan!” Toch zit Ed al 33 jaar achter het stuur en heeft hij heel Europa gezien. Hij begon zijn carrière in het zwaar transport, achter het stuur van een dikke Scania V8 torpedo. Maar zelfs dat werd voor Ed na jaren een sleur. Hij vond een nieuwe uitdaging in het rijden van groenten. In de jaren die volgden, vervoerde hij heipalen en deed hij luchtvracht en zelfs winkeldistributie. De laatste jaren reed hij veel op Engeland, en nu dan op Frankrijk.
Italië
“Ik ben altijd op zoek naar een nieuwe uitdaging. Ik ben geen binnenlandchauffeur. Stuur mij maar zo ver mogelijk weg.” Gelukkig begrijpen ze bij TasTrans dat Ed regelmatig ver de buurt uit moet. “TasTrans is een mooi bedrijf,” zegt Ed. “Het is een klein bedrijf, het is erg gezellig. Mijn collega’s zijn fijne mensen. Het is nooit een probleem om even iets voor de ander te doen. En ze doen niet moeilijk. Deze Iveco kon er gewoon komen, en als ik ander werk wil, dan zoeken ze dat voor me.” Het ziet er naar uit dat de nieuwe uitdaging er ook gaat komen. Binnenkort gaat Ed vlees en vis vervoeren naar Italië. Ed kijkt reikhalzend uit naar deze nieuwe uitdaging: “Naar Italië met een Iveco, hoe mooi wil je het hebben?”
