We zetten koers naar Limburg en hebben het eerste losadres in het plaatsje Reuver, ten zuiden van Venlo. Vandaag rijdt Wilco bouwmaterialen, in totaal zeven losadressen waarmee we nog net niet de tien ton halen. “Ja, dan snap ik dat wel van dat verbruik”, zeg ik. Wilco legt echter uit dat hij voor veel meer klanten rijdt, ook naar de landen om ons heen, en dat hij dan makkelijk de 25 ton haalt. “Ook vanmiddag, dan laden we stenen, dus dan moet de Benz aan het werk!” Regelmatig brengt Wilco de nacht door in de Actros. “Dan slaap ik trouwens op het onderste bed. Van daar uit kun je meer cabinefuncties bedienen dan vanaf het bovenste bed, wat Mercedes aanraadt.”

Wilco is al dik twintig jaar chauffeur. Hij heeft bij uiteenlopende werkgevers gewerkt en kent dus het klappen van de zweep. Maar de laatste tien jaar werkt hij voor Van de Hoef, waar hij het prima naar zijn zin heeft. “Ik heb nog nooit zo lang voor dezelfde werkgever gewerkt, dat zegt eigenlijk alles”, zegt Wilco, die in zijn leven chauffeurs van uiteenlopende pluimage zegt te hebben ontmoet. “Je hebt eigenlijk drie typen chauffeurs, zegt hij met een knipoog, de puddingtrucker, ook wel barre gaander genoemd: Toeters en bellen aan de truck, soms zelfs een wit stuur. Praatjes voor tien en grote verhalen over het werk, hoewel ze de landsgrens nauwelijks over komen.Caviaklompen. Niet mijn tiep. Dan is er de broodrijder. Die heeft weinig interesse in zijn werk en valt zeker niet op. Hij laadt in het ene magazijn en lost in het andere magazijn. Daarna gaat hij naar huis, hoe eerder hoe beter, en hij kijkt wel uit dat hij met een poetslap in de weer gaat of iets dergelijks. Tot slot is er de vakbroeder. Die groet zijn collega’s, heeft niet te veel praats, is in voor een grapje en staat altijd klaar voor zijn collega’s.” Het is duidelijk dat Wilco zich bij die laatste groep het beste thuis voelt!

Dat blijkt zeker wanneer hij vertelt over zijn werk buiten het werk. Wilco is actief voor Truckers voor Goede Doelen en hij werkt in zijn woonplaats mee aan allerlei initiatieven die de leefbaarheid van zijn dorp bevorderen. Zijn verhaal maakt indruk, en sluit mooi aan bij wat er verder gebeurt bij klanten. Bij de ene klant moet er een kleine zending die wel even tussendoor kan. Dit scheelt uren wachten op een voorganger van wie de hele trailer gelost moet worden. Wilco regelt het. Bij de ander worden grapjes gemaakt over Limburgers, Brabanders en zo meer. Tot slot, bij het teruglaadadres, zorgt Wilco ervoor dat de Vlaamse heftruckchauffeurin opperbeste stemming verkeert. Daardoor gaat het laden lekker vlot en gaan wij op vrijdagmiddag volgeladen voor de files uit weer naar Groenekan. Daar blijkt het een drukte van belang te zijn, er wordt van alles overgeladen en andere collega’s parkeren en maken zich op voor het weekend. De Mercedes Actros van Wilco wordt tussen de DAF’s gezet. Na de nodige grappen en grollen over welke truck nou een èchte truck is, begeeft iedereen zich richting weekend.